Południe

Menu krótkie, ale spoko. Tak prawie domowo :) Klimatu oryginalnego nie da się opisać, trzeba po prostu odwiedzić to miejsce.Obsługa miła. Polecam

Południe leży odrobinę na uboczu, ale sądzę, że trafić do niego łatwo: wystarczy wypatrywać kolejki, która ustawia się do leżącego po sąsiedzku Manekina (ten widok zaczną chyba wpisywać już niedługo do przewodników po wszystkich większych polskich miastach jako lokalną ciekawostkę). 

Wnętrza, chociaż na wskroś współczesne i wykorzystujące gry kolorów z katalogów Ikea, przypominało mi jednak ze względu na detale (stare krzesła, rzeźbione futryny, półki) wnętrze argentyńskiego baru rodowodem sięgającego lat 40-tych, jakie zapamiętałem z podróży po Buenos Aires. 

Menu jest niedługie i z tego co widzę regularnie się zmienia. Chociaż przyszliśmy nastawieni na kuchnię południowoamerykańska (wszak lokal jest też klubem tango - raz w tygodniu organizują nawet darmowe lekcje!) tym razem przeważały w nim klimaty azjatyckie. Argentyńskie empanadas brzmiały kusząco, postawiliśmy z siostra na zupę, szparagi z pieczonymi ziemniakami w holenderskim sosie kukurydzianym, pikantne Pad Ka Prao z ryżem jaśminowym oraz domowe lemoniady. 

Południe ujęło nas od wejścia nie tylko entuzjastyczną obsługą, ale także czekadełkiem - wypiekanym na miejscu doskonałym chlebem. Powinni go sprzedawać na wynos! Lemoniada okazała się bliższa kompotowi owocowemu, ale że był to smaczny i naturalnie słodki kompot, to nie mam pretensji. Malajska zupa została podana dość szybko i zaostrzyła nam apetyt. Udało się w niej uniknąć efektu warzyw pływających w mleku kokosowym, które było gdzieś w tle, na pierwszym planie znalazły się rozgrzewające przyprawy.

Wkrótce pojawiły się dania główne Moje szparagi były bardzo udane. Nie mogłem w to uwierzyć, ale danie wygrał holenderski sos kukurydziany, który jak się domyślam był celowym amerykańskim wkładem w na wskroś europejskie danie. Świetnie pasował, a jedyne, co bym poprawił, to twardawe ziemniaki.

Pad Ka Prao okazało się nieco mniej zaskakujące, ale równie smaczne. Danie było dwufazowe, bo jego ostrość ujawniała się dopiero po chwili, więc wcześniej można było się cieszyć innymi smakami. Zachowano dobrą proporcję warzyw do kurczaka, ryżu i sadzonego jajka.

Wychodząc z lokalu znów wpadliśmy na kolejkę stojącą do Manekina. Naprawdę, nie wiedzieli, co ich omija tuż za rogiem!

Byłem w tym miejscu 2 lata temu, gdy knajpka była w formie embrionalnej. Poród przebiegł bez komplikacji, teraz mamy do czynienia z uroczą, dojrzałym jak na swój wiek lunchownią i miejscem do tańczenia tanga. Obsługa jest przemiła i bardzo kontaktowa, jedzenie smaczne (zwłaszcza zupy i deser w postaci ciasta czekoladowego). Jest wybór piw (nieduży, ale staranny). Na temat win się nie wypowiadam, bo się nie znam.
Polecenia godny jest także chlebek, wypiekany na miejscu, do którego dodawane jest masło smakowe przygotowane na miejscu. Polecam, naprawdę warto! Widać to zresztą po regularnie powracających klientach; poznałem wielu Poznaniaków często powracających do Południa (w weekend bez rezerwacji może być ciężko dostać najlepsze miejsce) oraz jednego przyjezdnego klienta, który podczas wizyty w Poznaniu stołował się w Południu... 7. dzień z rzędu.

Dania smakujące słonecznym południem

Od wejścia czujemy inspiracje rodem z América Latina – i dania, i muzyka, i czerwona ściana, i kroki tango wyrysowane kredą, i szczerze uśmiechnięta ekipa.

Na start dostajemy pyszne lemoniady – nie takie zwykłe cytrynowo-miętowe, ale jakby smakujące trzciną? Nie wiemy z czego robią tu ten słodki napój, ale kojarzy nam się z wakacjami na Kubie. Do tego czekadełko: pyszny, świeży chleb z masłem. (przy drugiej wizycie tez dostaniemy chlebek, ale z fantazyjnym, limonkowo-kolendrowym masłem, mmm…)

Z menu przygotowanego na ten dzień wybieramy: zupę bazyliowo–orzechową – musieliśmy spróbować takiej kompozycji –bardzo przyjemna, delikatna, jakby mleczna, a jednak pachnąca egzotyką. Po takim starcie z niecierpliwością czekamy na dania główne!

Kurczak po kolumbijsku – 11/10. No bomba. Słodki, owocowy sos, miękki kurczak i ryż umoczony w tym cudnym sosie. Nawet banany jakby lepsze niż gdziekolwiek indziej. I znów nam zapachniało wakacjami :)

Empanady z wołowiną – pyszne, maślane „pierożki” z aromatycznym nadzieniem. Do tego sałatka ziemniaki+boczek i sos. Niby kompozycja tych 3 rzeczy szału nie robi, no ale pierożki były fantastyczne!

Przy drugiej wizycie bierzemy zupy: z pieczonego czosnku z parmezanem i tajską z kurczakiem. Tajska tak dobra, że dodalibyśmy do niej ryż i zrobili danie główne.

Żeby nie było tak idealnie :) to mieliśmy też pecha i akurat wołowina z sosem ostrygowym już się skończyła, Z karty wybraliśmy więc domowy makaron z sosem borowikowym. Makaron – takie bardziej kluseczki niż włoskie wstążki, ale sos znów im się udał.

Coś czujemy że Południe szturmem wdarło się do naszego poznańskiego top. Podoba nam się i koncepcja miejsca, i zmienne menu, no i rzecz jasna to że serwowane tu dania są po prostu bardzo smaczne i takie „wakacyjne”.

Bardzo dobre jedzenie w świetnej atmosferze!
Restauracja zaskoczyła nas ciekawym podejściem do serwowanych dań. Krem z soczewicy bardzo dobry, dzięki dodaniu dyni ma delikatną słodycz, która fajnie kontrastuje z czerwonym pieprzem. Kapuśniak z wędzonką też bardzo smaczny.
Kurczak po kolumbijsku to danie pozytywnie zaskakujące. Połączenie mango i banana w sosie daje bardzo dobry rezultat. Jedyne zastrzeżenie to lekka monotonia smaku, którą mogłyby przełamać kawałki cytryny lub limonki.