Do Gospody Pod Kogutem wróciliśmy wiedzeni smakiem prawdziwej, codziennej polskiej kuchni. Pamiętam ten lokal z dzieciństwa jak przez mgłę - w pobliżu była moja rejonowa poczta, więc tylko przemykałam obok. Lokal budził we mnie tajemnicze i całkiem... mroczne(?) skojarzenia. Teraz to miejsce wydaje mi się bardzo jasne, kolorowe i pełne życia. Nasza eksperymentalna, pierwsza, wizyta była zwieńczeniem długiego, wczesnojesiennego spaceru. Mimo że w "dużej" sali, na górze, za chwilę miały odbyć się chrzciny, a w sali obok tej wejściowej była kolejna obiadowa rezerwacja na kilkanaście osób, przyjęto nas z otwartymi ramionami. W ogóle nie dano nam odczuć, że nasza wizyta jest komukolwiek nie na rękę. Obsługa była nieco mniej obecna, niż jesteśmy przyzwyczajeni, zwłaszcza że przez większość wizyty byliśmy jedynymi gośćmi, jednak w niczym nam to nie przeszkadzało. Za każdym razem obsługa chyba telepatycznie wyczuwała, że jest potrzebna i wyrastała spod ziemi. Z tamtej wizyty pozostało mi miłe wspomnienie tatara - podanego tak po prostu, po domowemu, ale bardzo uczciwego i smacznego. Bez kombinacji, bez wyszukanych, górnolotnych dekoracji, paskudnie modnych (i ohydnych) kaparów, kiełków i innych "śliczności". Do tego chleb (szkoda, że kupny i to taki absolutnie zwyczajny) i masło. Domowy, wypiekany na miejscu chleb według jakiejś tajnej wygrzebanej z zapisków babci receptury mógłby być hitem tego miejsca - tylko tego brakowało mi tu do szczęścia. Może jeszcze poza prezentacją, ale o tym za chwilę. B. zamiast przystawki wybrał zupę - pyszny żurek o posmaku chrzanu, z dodatkiem jajka i kiełbasy. Gdyby nie to, że tatar czule pieścił moje kubki smakowe, byłoby mi z pewnością trochę przykro, że B. dostał takie rarytasy. Na drugie zgodnie zamówiliśmy schabowego... i poczułam się jak 10-15 lat temu u babci na obiedzie. Może nie był to najnajlepszy schabowy w moim życiu, ale zdecydowanie był bardzo sentymentalnie smaczny.
Przy okazji kolejnego wypadu do Gospody nie mogło zabraknąć przebojowego tatara i żurku. Drugie dania wybraliśmy bardziej eksperymentalnie: placek po węgiersku i sznycel z kurczaka. Obydwa bardzo smaczne. Porcje powalające. B. jakoś dał radę, ale ja musiałam się wyturlać na zewnątrz. Tylko prezentacja... Jak za "dawnych czasów". Wydaje mi się, że w tej kwestii mniej znaczy zdecydowanie więcej. Wolałabym dostać coś zupełnie po domowemu, bez upiększaczy.

Bardzo pochlebnie o tym miejscu mówi to, że w trakcie naszego nie za długiego posiłku wpadło kilku stałych bywalców na zwyczajowy obiad. Jeśli ludzie faktycznie wracają tu ciągle i ciągle, to miejsce, ta kuchnia musi mieć to coś. Dla mnie tym czymś jest domowa, babcina/mamina ręka, która wkłada serce w każdy wydany talerz.