Anielskiej pierogarni ciężko nie lubić. Wnętrze przywodzi na myśl lepiej utrzymane bary mleczne, a klientela nie odstrasza swoją powierzchownością. Restauracja nigdy nie jest całkiem pusta, ani całkiem pełna; przychodzą tu głównie rodzice z dziećmi. Miło obserwować, jak kilkulatki pochłaniają kolejne porcje faszerowanego ciasta. 
Obsługa młoda, żeńska, bardzo sympatyczna. Wybór dań spory! Zamówiłam pierogi z soczewicą, których nie jadłam kilka lat - żadna z moich babć takowych nie lepiła, w supermarketach natomiast trudno o inne niż mięsne czy ruskie. Smakowały przeciętnie. Tak, jak pierogi z działu garmażeryjnego, gotowe, by wyjąć z paczki i odgrzać. Znam już smak ciasta, kryjącego w sobie ziarna coraz rzadziej spotykanego warzywa; to miało być tylko odświeżenie pamięci. Następnym razem zamówię coś innego - dla poszerzenia horyzontów. Pierogi trzeba odkrywać!
Na deser poprosiłam o sernik - porcja była gigantyczna. Smak zwyczajny, niewyróżniający się wśród wypieków, bazujących na mielonym twarogu. Odrobinę zastanawiam się, czemu kosztował aż 8 złotych. Prawie tyle, ile danie główne. Czy składniki były bardziej wyszukane?
Całą wizytę uważam jednak za ekonomiczną i godną powtórzenia. 17,60 za piątkowy obiad to bardzo sensownie. Nazwa lokalu adekwatna do atmosfery - jest anielsko.