Viet Bistro odwiedziłam wyłącznie ze względu na lokalizację - nie zachęciła mnie ani nazwa, ani fakt, że w tej samej knajpie serwuje się też kebaby. Nie ufam takim! Wietnamczyk zna się na sajgonkach, a Turek na picie z baraniną. Wizyty nie wspominam jednak źle.
Lokalik nieduży, a wystrój prosty. Żadnych azjatyckich obrazków na ścianach, żadnych egzotycznych roślin czy kalendarzy ze skośnookimi tancerkami. Szkoda. Same krzesła, stoły i stołeczki - niezbędne wyposażenie sali konsumpcyjnej. Nie czepiałabym się, gdyby nie ogromne lustro po lewej stronie, powieszone, żeby siedzący klient oglądał swoje odbicie. Nie wiem, co w tym wspaniałego; nigdy nie fascynowała mnie praca własnych żuchw. Może mam zły gust?
Zasadniczy plus stanowi polska sprzedawczyni. To bardzo duże ułatwienie, komunikacja z Azjatami bywa karkołomna - tutaj trudzi się tylko ona. Drugim plusem jest estetyka: zamiast plastikowych naczyń i sztućców dostałam ceramiczne talerze i stalowe sztućce.
Zamówiłam smażony ryż z warzywami. To danie, którego nie można zepsuć - gdziekolwiek nie jadać, zawsze jest pyszny. Podobnie było i tym razem; pochłonęłam go w kwadrans. Dziwię się, że kosztował aż 12 złotych, gdy większość wietnamskich restauracji oczekuje 9-10. Drogo tu trochę jak na ten typ gastronomii, ceny niektórych dań z kurczakiem sięgają prawie 20 złotych.
Najbardziej adekwatna ocena to 3,5. Więcej dać nie mogę, a mniej po prostu nie wypada. Od wielu lat mam ten sam gust kulinarny; wietnamskie specjały cenię wyżej niż polskie.