Restauracja Słony

Klimat to nie jest puste słowo. Wiele miejsc chwali się tym,że mają niepowtarzalną atmosferę - tutaj nie jest to tylko czcza przechwałka. W Słonym bywam raz na miesiąc na piwo i coś do niego. Hubertowska marzenie. Pęczak z grzybami dobry i do najedzenia się. Fajne tatary (mięsne, śledziowe itd)  choć nie największe w Warszawie. Do tego fajne piwko - Warmińskie Rewolucje. Wracając do klimatu - za każdym razem przekraczając próg lokalu mam uśmiech na ustach. Obsługa ujmuje swoim bezpośrednim , ale nie narzucającym się podejściem. Już po podaniu menu ma się z nimi wieź i czuje, że można żartować, przekomarzać i zaufać w rekomendacjach. Panowie i Panie tak trzymać.

Restauracja Słony mieści u zbiegu trzech ulic - Mokotowskiej, Pięknej i Kruczej. Niegdyś związana z nazwiskiem Magdy Gessler, nawiązująca bezpośrednio do cukierni znajdującej się w sąsiedztwie - Słodki Słony. Wraz z utratą nazwiska znanej restauratorki i zmianą Szefa kuchni warszawska restuaracja Słony istnieje z powodzeniem już ponad pięć lat.



Bespośrednie inspiracje tworzące wnętrza, menu jak i filozofię restauracji to z jednej strony chęć odtworzenia nastroju przedwojennych barów warszawskich, a z drugiej nawiązanie do wiedeńskich lokali serwujących sznytki. Paleta barw ograniczona do czerni i pomarańczy oraz elementów drewnianych buduje swobodny i nieformalny nastrój. Zatem w finale otrzymujemy bistro, które łączy w sobie stylistykę retro w nowoczesnym i dowcipnym wydaniu z odrobiną eleganckiej nonszalancji co widoczne jest nie tylko w wystroju a także sposobie podawnia dań i strojach obsługi.

Dwie sale, choć utrzymane w podobnej stylistyce różnią się od siebie. W pierwszej znajdują się wysokie stoły zestawione z barowymi krzesłami lub wygodnymi siedziskami. Całośc utrzymana w lekkiej, koktajlowej stylistyce z obowiązkowym już długim stołem, wieloosobowym stołem. Druga sala jest zdecydowanie bardziej "restauracyjna" z klasycznymi krzesłami i stołami.

Menu jest podzielone na trzy części. Pierwsza jest szeroko rozbudowaną częścią przekąskową, gdzie znajdziemy liczne rodzaje tatarów, śledzi, nóżek wieprzowych po absolutne królowe Słonego - sznytki. Następnie przechodzimy do "klasyków" Słonego z plackami ziemniaczanymi, wyrabianą na miejscu białą kiełbasą i gulaszami na czele. Ostatni fragment menu to karta zmienna - sezonowa.

Ucztę w Słonym należy rozpocząć od jednej ze specjalności lokalu - sznytek podawanych z wszelkimi rodzajami dodatków, past i pieczonych mięs. Pomysł niezwykle prosty acz wymagajacy przypomnienia Warszawiakom. Niegdyś bardzo popularne "polskie tapas" przeżywają w Słonym prawdziwy renesans dumnie prezentując się w oszklonej gablocie. Ukazanie pozornie banalnej kanapki w zachęcącej formie to nie lada wyznanie. Niemniej połączenie świeżego pieczywa na zakwasie z pieczoną na miejscu szynką i świeżo tartym chrzanem czy tatarem z bakłażana wypada wspamiale. Do smakujących najlepiej poza wymienionymi zaliczyłbym jeszcze sznytki z pastą pieczarkową i pastą z wędzonej makreli.

Klasyki Słonego to mariaż kuchni polskiej, węgierskiej i austriackiej. Danie, które zaskakuje, bynajmniej nie połaczeniem elementów, ale smakiem i formą podania to placki ziemniaczane z gulaszem wieprzowym. Klasyk a wlaściwie banał w wydaniu "Słonego" zaskakuje lekkością "odchudzonego" gulaszu i chrupkością placków ziemniaczanych. Placek z reguły "utopiony" w sosie gulaszowym przypomina mamałygę i zawsze budzi wątpliwości czy jest właściwie wysmażony tutaj smakuje znakomicie. Chrupiące, nienasiąknięte nadmiernie tłuszczem ciasto po usmażeniu idealnie "chrupie". Gulasz "na bogato" doprawiony wędzoną papryką skrywa idealnie miękkie mięso, pieczoną paprykę i zaskakujace w tym zestawieniu chorizo. Jest to pewien zgrzyt bo jakże hiszpańska kiełbasa znalazła się w węgierskim gulaszu? Smakiem pasuje idealnie i dzięki temu można wybaczyć tą drobną niestosowność.

Mierzenie się z klasyką kuchni polskiej czy świata bywa często zadaniem równie karkołomnym co próby tworzenia nowych smaków i połączeń składników. Smaki nam znane, rozumiane, przefiltrowane przez wspomnienia z dzieciństwa, sentymenty i tęsknioty powodują, że jesteśmy szczególnie krytyczni wobec nich. Prawdziwą sztuką jest zmierzyć się z klasyką i próbować odtworzyć "swojskie" smaki dostosowane do obecnych czasów i potrzeb. Flaki po warszawsku z pewnoscią budzą sentymenty a może i nadal pewne kontrowersje. W Słonym nikt nie przeprasza za umieszczenie takiego dania w karcie.Odpowiednio przyrządzane, potraktowane z szacunkiem staja się daniem szlachetnym. Nie inaczej jest w Słonym. Podane w szlachetny sposób, z dużą iloscią mięsnych klopsów, zapieczone pod parmezanem obłędnie pachnące imbirem smakują doskonale. Podobnie jest z zupą pomidorową - "prawdziwą", domową z ręcznie zagniecionym makaronem.

Wspaniale wypada też Wiener Schnitzel czyli sznycel cielęcy - starannie "uklepany", dobrze wysmażony z łatwością zakrywający cały talerz. Do tego Szef kuchni proponuje kartofeln Salad czyli sałatkę z ugotowanych ziemniaków pokrojonych w talarki i zamarynowanych w zalewie octowej z cebulą i czosnkiem. Smak przez użycie samych składników jest kwaśny a jednocześnie lekki z powodzeniem przyspieszajacy pracę ślinianek. Do tego zestawienia otrzymujemy jeszcze modrą kapustę z dużą ilością przypraw koszennych podkreślonych przez wino w którym gotowano kapustę.

Karta sezonowa prezentuje zdecydowanie nowoczesne i bardzo swobodne łączenie skladników. W najnowszej edycji wyśmienicie wypada schab z kością na młodych warzywach z masłem szałwiowym. Schab saute lekko rozbity,"pulchny" od marynowania w mleku, słodkiej śmietance i przyprawach smakuje delikatnie i soczyście. Równie delikatnie smakuje dorsz na botwinie, szpinaku, z pikantną salsą czosnkową. Jednak najbardziej imponująco wypadają powszechnie kojarzone z "włoszczyzną" warzywa korzeniowe ugotowane al dente wzbogacone o szparagi,, zrumienione na złoto na maśle klarowanym. Smak warzyw jest subtelnie podreślony przez ziołową posypkę, rukiew wodną i pikantną salsę.

Slony to także duży wybór piw i ziołowych napojów. Biesiadować można bez końca zagryzając i testując kolejne smaki sznytek. Obsługa z elegancją a jednocześnie niewymuszoną i nienachalną grzecznością z chęcią uzupełnia kieliszki prosecco, nierzadko na "koszt Słonego". Restauracja na Pięknej jest miejscem przyjaznym, przystępnym pod każdym względem. Jest tłocznie, gwarno i sentymentalnie. Oprawa muzyczna, stylistyczna i żywieniowa bazuje na sentymentach o o przedwojennej Warszawie. Całość smakuje fantastycznie.

Wczoraj byłam tu trzeci raz, na walentynkowy obiad . Zamówiłam zestaw degustacyjny tatarów - wołowy, ze śledzia, z tuńczyka i z bakłażana. Świetny pomysł, można spróbować wszystkiego po trochu, a naprawdę warto (choć tatar wołowy mógłby być nieco bardziej doprawiony) :) Krem z buraka również wart polecenia.  Porcje nieduże, ale sycące i stosunkowo niedrogie, atmosfera miła, a w środku o dziwo niewielki ruch, co dla mnie było plusem. Przy poprzednich wizytach zamawiałam maczankę krakowską i placki z gulaszem - mięciutkie mięso, placki chrupiące, ale do maczanki mogłoby być ciut więcej surówki. Mimo, że do czegoś musiałam się przyczepić, miejsce oceniam bardzo na plus. Niedługo znowu tam zawitam :)

Nie wiem jak to się stało, że dopiero dziś byłam tu po raz pierwszy. W sobotni wieczór było dosyć głośno i pełno. Zamowiliśmy tatar ze śledzia, pierogi z kaczką i kopytka dyniowe z jarzębiną. Wszystko bardzo smaczne. Do tego dobre domowe wino. Ceny nie wysokie a obsługa miła i uśmiechnięta.